به گزارش ايسنا؛ این هنرمند پیشکسوت نقاشی‌خط و خوشنویسی اظهار کرد: اساتیدی مانند عمادالکتاب و کلهر، نور چشم ما هستند و ما همواره از آن‌ها حمایت می‌کنیم. عمادالکتاب از نظر تاریخی برای خوشنویسی ایران اهمیت زیادی دارد و وضعیت مزار این هنرمند دل خوشنویسان را به درد می‌آورد.
او ادامه داد: انجمن خوشنویسان آن‌قدر زورش زیاد نیست که بتواند به وضعیت آنجا به‌تنهایی رسیدگی کند. شهرداری هم گویا به‌دلیل مشغله‌هایی که دارد، به آرامگاه این خوشنویس بزرگ بی‌توجه شده و به آن رسیدگی نمی‌کند.
افجه‌ای گفت: این هنرمندان آبروی مملکت ما هستند. خوشنویسی ما به‌قدری در دنیا آبرو دارد که باید بیشتر از این‌ها از هنرمندان آن یاد کرد و برای‌شان اهمیت قائل شد. به‌تازگی فعالیت‌هایی توسط عرب‌ها برای ثبت خوشنویسی به نام خودشان انجام شده و ترک‌ها هم هر سال نمایشگاه می‌گذارند و از ایران برای شرکت در آن دعوت می‌کنند. اگر در این زمینه نتوانیم به‌درستی عمل کنیم، خوشنویسی هم مثل قضیه‌ی مولانا و فردوسی می‌شود که دیگران آن‌ها را متعلق به خودشان می‌دانند.
این هنرمند همچنین درباره متولیان اصلی رسیدگی به مزار عمادالکتاب، گفت: رسیدگی به وضعیت آرامگاه عمادالکتاب بیشتر به سازمان میراث فرهنگی و در درجه‌ی بعد، به شهرداری مربوط است. شهرداری که به همه چیز می‌رسد و این همه پارک و اتوبان می‌سازد، عمادالکتاب برایش اهمیتی ندارد و فکر می‌کند، او فقط یک معلم خط بوده است. در حالی که فعالیت‌های او در زمینه‌ی خوشنویسی از ارزش تاریخی زیادی برخوردار است.
افجه‌ای بیان کرد: انجمن خوشنویسان اگر روزنه‌ای در این زمینه ببیند، حتما این موضوع را پیگیری خواهد کرد، اما خود انجمن هنوز جا و مکان تثبیت‌شده‌ای ندارد، در این شرایط چطور می‌تواند فعالیت مهمی انجام دهد. البته اگر مجوز این کار از طرف شهرداری و شورای شهر صادر شود، انجمن و اعضای آن به نوبه‌ی خودش، از این حرکت حمایت خواهند کرد.
او همچنین اضافه کرد: عمادالکتاب از اساتید بزرگ رشته خوشنویسی در ایران است که زمانی را هم در حبس گذراند. او در طول فعالیت حرفه‌ای‌اش سیاه‌مشق‌های بی‌نظیری نوشت که از نظر کارشناسی و آکادمیک حرف اول را می‌زنند و ترکیب‌بندی و خط آن‌ها بی‌نظیر است.
به گزارش ایسنا، قبر «میرزا محمدحسین سیفی قزوینی» ملقب به «عمادالکتاب» استاد خوشنویس خط نستعلیق در یک قرن قبل، حدود 40 سال است که پشت بنای امامزاده «عبدالله» و در آخرین نقطه‌ی میان امامزاده و کوچه، در شهرری دفن شده است؛ اما این روزها در محل دفن او زباله ریخته می‌شود و اطرافش را علف‌های هرز پوشانده است.
میرزا محمدحسین سیفی قزوینی در سال ۱۲۷۱ شمسی در خیابان ناصرخسرو، یک آموزشگاه خوشنویسی برپا کرد و اسم آن را «دارالکتابه» گذاشت. او نسخه‌ای از شاهنامه‌ی فردوسی را برای مظفرالدین‌شاه خوشنویسی کرد و به این مناسبت لقب «عمادالکتاب» را گرفت.
او هفت سال معلم مشق احمدشاه شد. وی قبل از دورهی مشروطیت جزو کاتبان وزارت انطباعات و در دورهی سلطنت احمدشاه قاجار، مدتی در وزارت داخله، منشی و همان اوقات معلم مشق خط سلطان احمدشاه نیز بود. در چند سال آخر عمر نیز در دربار پهلوی سمت خوشنویس مخصوص را داشت. وی در سال ۱۳۱۳ شمسی موفق به دریافت نشان درجه یک فرهنگ از وزارت معارف و یک مدال نفیس از دربار رضاشاه شد.
این هنرمند 26 تیرماه سال ۱۳۱۵ هجری شمسی در سن ۷۵ سالگی در تهران درگذشت و در امامزاده عبدالله شهرری دفن شد. گورستان و امامزاده عبدالله، 14 اردیبهشت 1378 به شماره 2313 در فهرست آثار ملی کشور به ثبت رسیده است.
نظر شما